UNUTMA DERSLERİ - NERMİN YILDIRIM KİTAP YORUMU

KÜNYE:

Adı: Unutma Dersleri

Yazar: Nermin Yıldırım

Yayınevi: Doğan Kitap, 2016

Sayfa Sayısı: 312

Alıntılar:

-Yani belki de aşk, birine karşı duyulan hisler toplamından ziyade, kendi başına yetişen, sahibini arayan öksüz duyguların neticesidir.

-İnsan bir kere saçmalamaya başlayınca sonu gelmiyordu demek. Öyle çabucak düşüp yere çakılmak bile mümkün değildi. Sona giden yolun her anı hissedilmeli; şahken şahbaz olabilmek için her adımda biraz daha sefilleşilmeliydi.

-Bilirsiniz, aptallığın ilk şartı, öyle olmadığınıza inanmanızdır.

-Çünkü etrafındakileri mübalağalı gülücüklere boğanlar ve çevresindekiler tarafından tebessümle yıkananlar başta olmak üzere herkes, aslında kimse tarafından pek de umursanmadığını iyi bilir. Bütün o vıcık vıcık samimiyet gösterileri, manasız sohbetler, hep bu galiz hakikati örtmek için değil midir? İnsanların azıcık iyi niyet görünce ne yapacağını şaşırması boşuna mı? Alışık değiller. Velhasıl, kendilerini hakikaten sevenleri cezalandırmakla onlara pelüş ayıcıklar gibi sıkı sıkı sarılmak arasında gidip gelirler.

-Hayatımdaki en mühim hadiseden bahsedemiyorsam, başka hiçbir şey söylemek de gelmiyordu içimden.

-Bazı iplerin kolay koptuğunu, bazılarınınsa asla kopmadığını bilecek kadar kalmıştım hayatta. İnsanın kendine kaçacak pay bırakması; ille de bağlanacaksa bir yere, çürük ipler seçmesi gerektiğini bilecek kadar yaşamıştım.

-Nedense yetimhanelerle huzurevlerinin birbirine benzediğini düşünürdüm hep. Birinde çocuklar, öbüründe yaşlılar. Yetişkinlerin hayatına henüz alınmamışlar ve işleri bitti diye ıskartaya çıkarılmışlar. Yaşlılar hep birilerinin gelmesini bekler dururdu. Çocuklar da öyle olmalı. Ama bir beklediğiniz varsa genellikle gelmez. Beklemek çünkü bir olmazı oldurmayı umanların safdilliğidir. Gelecekler zaten kalbinizi yormadan gelir. Bekletmek, gelmeyeceklerin işidir. Bu yüzden en çok gelmeyecek olanlar beklenir.

-Bana kalırsa reenkarnasyon diye bir şey var ve bütün kimlikler aynı hayatta yaşanıyor. İnsan bir ömür içinde öyle çok defa başka birine dönüşüyor ki, dönüp geriye baktığında hangisinin kendisi olduğunu bulup çıkarmakta zorlanıyor.

-Bir deli aklına ne kadar güvenmeliyse, işte o kadar güveniyordum. Yani bütün kalbimle.

-Tabii bu saatten sonra şeytana tapmam zor, ama bence onunla da anlaşabiliriz. Anladığım kadarıyla nam saldığı kadar kötü biri de değil zaten. Cennetten kovulan herkes gibi biraz kırgın, o kadar. Biliyorsunuz, sevilmemek hepimizi başka türlü yıpratıyor.

Ben Ne Düşünüyorum?

Bu kez uzun süreli kitap okuyamama durumumu silip atan bir kitapla geldim size. Önce ismiyle dikkatimi çekti, arka kapağı da okuyunca birçoğunuz gibi benim de aklıma “Eternal Sunshine of the Spotless Mind” filmini getirdi. Gerçi ana karakterimiz Feribe de Mazi İmha Merkezi’ni ilk duyduğunda o filmdeki gibi aklındakileri silip atabileceğini düşünmüştü. Ya da gelin biraz başa saralım…

Feribe, orta yaş grubu, işiyle evi arasında mekik dokuyan, bunun haricinde hayatında pek de bir aksiyon olmayan bankacı bir ablamız. Günün birinde Rembrandt’ın otoportresinin önünde gördüğü karmaşık kirpiklere gönlünü kaptırıveriyor ve hayatı sırlarla dolu bambaşka bir hal alıyor. Fakat bu macera karşı tarafın istemiyle bir anda rafa kalkacaklar konumuna geliyor “ve yarım kalan her şey gibi sonsuzluğa uzuyor.”

Burada “birinin gitmesiyle ölmesinin çok da farklı olmadığını” hissettirecek düzeyde nurtopu gibi bir aşk acısına sahip oluyor ve günlerce gecelerce kimseye anlatamadığı bu dertle bir başına mücadele etmek zorunda kalıyor. Günün birinde iş yerindeki arkadaşları konuşurken MİM’ in (Mazi İmha Merkezi) varlığından haberdar oluyor ve halihazırda kaybedecek bir şeyi kalmadığından tıpış tıpış MİM’ in yolunu tutuyor. İşte tam da bundan sonra işler daha da içinden çıkılmaz hale geliyor. MİM’ de verilen ödevleri yapmaya çalışırken o dalgınlığıyla başına bin türlü dert açıyor.

Bazen yıllarca içimizde biriktirdiklerimizi tek kişiye yükleriz. Sanki yıllarca canımız acımamış da şimdi onun yüzünden yandık sanırız. Feribe’ ninki de biraz öyle sanırım. Okudukça bunun bir aşk acısından çok  yılların dışavurumu olduğunu keşfediyoruz. İnsan ister istemez yaşamının sinsi güvenliliğinden sıyrılıp kendini bulmaya çalışıyor sonunda.

Okurken Feribe’ ye ve iç sesine aşık oldum diyebilirim. Tüm bu olanları ağlak bir dille vermek yerine kendi kendisiyle dalga geçerek, ironik bir dille anlatıyor bize. İçsesiyle ilişkisinde tamamen kendimi gördüm, bu yüzden de benim için ayrıca keyifli bir okuma oldu. Bittiğinde Feribe gitti ve yapayalnız kaldım gibi hissettim. “Size öyle bir hikaye anlatacağım ki, anlatacaklarım bittiğinde, öğrendiklerinizin bir kısmını unutmak isteyeceksiniz. Heyhat, hepimiz unutmayı becerecek kadar şanslı değiliz.” Diyor dostum, ben de diyorum ki “Onu sizlere anlatmaya çalışmamın nedeni, onu unutmak istemiyor olmam. İnsanın dostunu unutması çok acı bir şey. Herkesin dostu olmaz. Eğer dostumu unutursam, rakamlardan başka bir şeyle ilgilenmeyen büyüklere benzerim.” :)

Puanlama:

-Kapak Tasarımı: 5/5 (%5)

Bence çok hoş, gerçi yıpranmasın diye sürekli kitap kılıfıyla okumak zorunda kaldım ama olsun :)           

-İsim – Kitap Uyumu: 5/5 (%5)

Daha ne olsundu.

-Özgün Konu – Özgün Anlatım: 5/5 (%30)

Bir kere yazarın bu dille en basit konuyu bile kendine özgü kılması olası. Kaldı ki Feribe’nin hikayesi oldukça alengirli. Dolayısıyla tam puan!

-Yazarın Dili: 5/5 (%30)

Nermin Yıldırım’ın kendine özgü, sıcacık bir dili olduğunu söyleyebilirim. Bir dostunuzla dertleşir gibi okuyor ve hiç sıkılmıyorsunuz okurken.

-Kitabın Dünyası: 5/5 (%30)

Kitap beni bir dost gibi sardı, Feribe’ yle ağlaşır, Feribe’ yle güler oldum. Spoiler olacağını düşünerek burada belirtemediğim; fakat kitabı benim için ayrıca güzel kılan muhteşem ayrıntılar vardı. Bence okuyun, sonra gelip bana teşekkür etmeseniz de olur :D

Kitabın Puanı: 5 / 5