ODE TO MY FATHER / SÖZÜN DEĞERİ FİLM YORUMU

 

Merhaba!

Öncelikle sınav zamanı bu film izlemeler falan bana nerden geliyor bilmiyorum gerçekten :) Bu filmi de The Beauty Inside’ı öneren arkadaşım önerdi, kendisine artık bir blog açması için baskı yapalım mı ne dersiniz :)

Ode to My Father, gözlerimi yaşartabilen nadir filmlerden oldu. Muhtemelen normal insanlar ağlıyordur; fakat ben filmlerde ağlayanlardan olamadım henüz.  Her neyse, olaylar 1950 Kore savaşı sırasında geçiyor. Kuzey Kore’ye saldırılmış ve insanlar canlarını kurtarmak için göç etmeye çalışıyorlar. İşte tam da bu sırada, mülteciler gemiye binmeye çalışırken başlıyor olaylar. Küçük kahramanımız kardeşini sırtında taşıyıp gemiye tırmanmaya çalışırken bir anda kardeşini kaybediyor. Sonra kardeşini aramaya giden babasına halasının dükkanında buluşacaklarına dair bir söz veriyor ve bu söz hayatını şekillendiriyor. Bundan sonrası ise aile reisi olmaya çalışan küçük bir çocuğun mücadelesini anlatıyor bize.

Kore Savaşı, Vietnam Savaşı.. Ne çok savaş var değil mi? Bir insan en fazla 100 yıl yaşayabilecekken neden bu kısıtlı ömrünü diğerlerine zulmederek geçirir ki? Bütün dünyayı ele geçirdin diyelim, öldüğünde seninle gelen ne olacak? Bir sürü insanın hayatını mahvettiğinle kalacaksın. Senden sonrakilerin, onca hırsla sahip olduklarına nasıl bakacağı da muamma tabii. Yalnızca mutlu olmayı deneyemez miyiz, yalnızca sevmeyi?

Bir anneye diğer çocuklarına bakmak zorunda olduğu için çocuğunu kurtaramayacak kadar acıyı nasıl yaşatabilirsiniz?  

Sanırım biz Doğu ülkelerinin kaderi de bu, sürekli bölünmeye, birbirimize düşürülmeye çalışılarak yaşıyoruz. Her kuşaktan hala savaşın acısını yaşayan insanlar var Doğu’da. Hala hayatları mahvolanlar, ailelerini sonsuza dek kaybedenler var. Batı’da yok mu diyeceksiniz? Elbette orada da var. Hırsın olduğu her yerde var. Filmdeki Kore’yi bize en çok benzettiğim kısım sürekli bir şeylerden sonra söylenen “Bunlar yüzünden ülkemiz gelişemiyor” lafı. Biz de ne çok kullanıyoruz bu lafı değil mi? İşte bu yüzden Doğu ülkeleri diyorum en çok da.

Bir de mültecilere yapılan ayrımcılıklardan bahsedilmişti filmde. Alnının teriyle para kazanmak için ülkesinden kilometrelerce öteye giden insanlara yapılan öteki muamelesi. O kadar ki neden kahve içtiğine kadar karışılıyor. “İnsanlar, ve birbirimize yaptığımız acımasızca şeyler..”

Demem o ki bu film benim unutamayacaklarım arasına girdi bile. Gerçekten harika oyunculuklar sergilenmişti. Değindikleri konular, gerçek tarihlerle, rakamlarla özdeşleştirdikleri noktalar.. Sanırım 50’lerin dünyasına gidip geldim 2 saatliğine. Siz de böyle dram filmlerini seviyorsanız ya da aileyle ilgili, verilen sözlerle ilgili güzel bir film izlemek istiyorsanız mutlaka buna da bir şans vermelisiniz.