MUCİZE – R.J. PALACİO KİTAP YORUMU

KÜNYE:

Adı: Mucize

Orijinal Adı: Wonder

Yazar: R.J. Palacio

Çeviren: Berna Sirman

Yayınevi: Pegasus Yayınları, 2016

Sayfa Sayısı: 334

Alıntılar:

-Sihirli bir lamba bulsaydım ve tek bir dilek hakkım olsaydı, hiç kimsenin fark etmeyeceği sıradan bir yüzüm olmasını dilerdim. Sokakta yürürken insanların beni görüp hemen başka tarafa bakıyormuş gibi yapmamalarını dilerdim. Ne düşünüyorum biliyor musunuz? Sıradan olmamamın tek nedeni, kimsenin beni öyle görmemesi.

-Bu arada adım August. Size nasıl göründüğümü anlatmayacağım. Aklınıza ne geliyorsa muhtemelen ondan daha kötü görünüyorumdur.

-Haklı olmak ile nazik olmak arasında seçim yapmanız gerektiğinde, nazik olmayı seçin.

-..eylemlerimiz, anıtlarımız gibidir. Taş yerine, anılardan inşa edilir.

-Keşke her gün cadılar bayramı gibi olsaydı. Böylece sürekli maske takardık ve maskelerin altında nasıl göründüğümüzü öğrenmeden önce birbirimizi tanıyabilirdik.

-Bazen kafamın, içi hayallerle dolup taştığı için bu kadar büyük olduğunu düşünüyorum.- John Merrick, Bernard Pomerance’ ın kaleme aldığı Fil Adam adlı tiyatro oyunundan.

-“İnsanlar cennete gittiklerinde aynı mı görünürler?”

 “Bilmiyorum. Sanmıyorum.”

 “O zaman birbirlerini nasıl tanıyorlar?”

 “Bilemiyorum, tatlım. “Sadece hissediyorlardır. Sevmek için gözlerine ihtiyacın yok değil mi? Sadece içinde hissedersin. Cennette de öyle. Sevdiğini hissedersin ve kimse sevdiklerini unutmaz.”

-“Hayata yeni bir kural koyalım mı?... Şöyle olsun: Daima gerektiğinden biraz daha nazik olmaya çalış.”

-Gücüyle pek çok kalbe güç veren, insanların en yüce gönüllüsüdür.

-Havalı olmak için kasmayın. Mutlaka çaktırırsınız ve bu da hiç havalı olmaz.

-Ortaokulu birinin hislerini incitmeden bitirebiliyorsanız, “yıkılıyorsunuz” demektir.

-Herkes hayatında bir kez olsun ayakta alkışlanmalı çünkü hepimiz dünyayı dize getirdik!

 Ben Ne Düşünüyorum?

Bazı kitaplara yorum yazmak o kadar zor ki… Ya çok sevdiğim kitaplarda ya da cidden beni sıkan, beğenmediğim kitaplarda bunu yaşıyorum. Mucize bunlardan hangisi derseniz, bana bir şeyler katan, çok sevdiğim kitaplar arasına girdi bile.

Her yaştan insanın okuyup anlayabileceği sadelikte; ama bir o kadar da milyon tane şatafatlı cümlenin ulaşamayacağı derinlikte.

August Pullman adında küçük bir çocuğun hikayesini okuyoruz. Genetik ve görülme olasılığı çok çok düşük bir rahatsızlıktan muzdarip miniğimiz. Yüzü deforme olarak doğuyor ve küçüklüğünden beri onlarca ameliyat geçiriyor. Yine de bu ameliyatlar insanların onu görünce ürkmesine engel olamıyor. Sürekli sağlık problemleriyle uğraştığından dolayı da 5. sınıfa kadar okula gidemiyor, annesi ona evde eğitim veriyor. Fakat bir zaman sonra ebeveynleri artık okula başlaması gerektiğini düşünüyor ve August için zorlu bir süreç başlıyor.

Annesi, babası, ablası ve köpekleri Papatya’yla harika bir aileye sahip August. En azından bunun için oldukça şanslı olduğunu söyleyebilirim.

Ne düşünüyorum biliyor musunuz? Bence her anne-baba okula başlamadan önce çocuklarına bu kitabı okumalı. Çünkü çocuklar bazen gerçekten fazla acımasız olabiliyorlar. Kötü bir şey düşünerek yapmıyorlar belki ama bu karşılarındaki insanın kalbini kırmamaya yetmiyor. En azından August’la biraz olsun empati kurabilirlerse, onun da sadece onlar gibi küçük, sıradan bir çocuk olduğunu anlayabilirlerse, yaşamını az da olsa kolaylaştırabilirler bence. Üstelik kitapta yazarın olayları farklı farklı kişilerin ağzından anlatması da çok hoş olmuş. Böylece bambaşka gözlerden de bakabiliyoruz duruma.

“Keşke her gün cadılar bayramı gibi olsaydı. Böylece sürekli maske takardık ve maskelerin altında nasıl göründüğümüzü öğrenmeden önce birbirimizi tanıyabilirdik.” diyor August. Ne çok önem veriyoruz değil mi kabukta ne gördüğümüze? Tanımak için hiç uğraşmıyoruz bile. Başkalarına verdiğimiz şansın yüzde birini bile vermiyoruz belki de dış görünüşünü beğenmediğimiz birine. Oysa hepimiz o genleri taşıyor olabiliriz. Evet, dış görünüşünüz oldukça iyi olabilir, dünya güzeli/yakışıklısı olabilirsiniz; ama bu sapasağlam genleriniz olduğu anlamına gelmez.

Bir de insanların ona bakınca hemen gözlerini kaçırmasından ya da fazlaca uzun süre bakmasından bahsetmiş August. Bunu daha önce Senden Önce Ben’de de okumuş ve hakkında bir hayli düşünmüştüm. Ben de hemen gözlerimi kaçırıyorum bazen; ama tek düşündüğüm “karşımdaki rahatsız olmasın” oluyor. Hata mı yapıyorum, o insanlara ne hissettiriyorum bilmiyorum. Gerçi dehşetli bir göz kaçırış değil bu. Yine de bilmiyorum işte her seferinde sorguluyorum kendimi.

Tüm bunlara rağmen August kendiyle barışık, oldukça da eğlenceli ve sevimli bir çocuk. Bu kitaptan bir film çıkmasını gerçekten isterdim sanırım. En azından insanlar okumasalar bile izlemiş olurlardı. Tabii başarılı bir uyarlama olması şartıyla lütfen :)

Bir de şöyle bir video hazırlamış, gerçek August Pullman’larla tanıştırmışlar bizi:

Ve son olarak,

 I Am Auggie Pullman!

Puanlama:

-Kapak Tasarımı: 5/5 (%5)

Muhteşem! Gerçi bu kadar dış görünüşe önem vermemek gerektiğinden bahsettikten sonra kapak tasarımına puan vermem ironik oldu biraz :D      

-İsim – Kitap Uyumu: 5/5 (%5)

Okudukça anlayacaksınız :)

-Özgün Konu – Özgün Anlatım: 5/5 (%30)

Bence gerçekten özgün bir dili ve konusu vardı, bende hiçbir tekrar hissi uyandırmadı.

-Yazarın Dili:  5/5 (%30)

Sade, akıcı ve anlaşılır. Bir o kadar da anlamlı!

-Kitabın Dünyası: 5/5 (%30)

Okurken gidip August’a sarılmak istedim resmen. Elimi uzatsam uzanabilecek gibiydim.

Kitabın Puanı: 5/5