ALPER KAMU CEHENNEM ÇİÇEĞİ - ALPER CANIGÜZ KİTAP YORUMU

KÜNYE:

Adı: Alper Kamu Cehennem Çiçeği

Yazar: Alper Canıgüz

Yayınevi: APRIL, 2013

Alıntılar:

-Bilirsiniz, insanlar doğar, ölür ve sonra büyür.

-Ortalığı öyle bok götürüyordu ki, ancak açlıktan ölmek üzere olan bir fare, sevdikleriyle helalleştikten sonra içeri adım atmaya cesaret edebilirdi.

-Belki de bu hayatını reddetmek, başka bir türlüsünün mümkün olduğuna, hala mümkün olabileceğine dair bir umudu korumasını sağlıyordu. Kim bilir?

-“Her geldiğinde bir yüzlük verirdi,” dedim,

  “Cömert adammış.”

  “Ya da büyük bir vicdan azabı vardı.”

-Neyse, Burhan’ı da fazla suçlamamak lazım. Ne de olsa empati hiçbir büyük liderin önde gelen niteliklerinden biri sayılmaz.

-Buna bir karşılık vermedim. Neden söz ettiğini bilen birini hemen tanırsınız.

-“Ben beş yaşındayım.”.. “Biliyorum beş yaşında gibi değilim. Bu benim lanetim.”

-Açıkçası aşk hakkında atıp tutan erkeklerden daha itici bulduğum pek az şey vardır şu hayatta, yine de görmezden gelmek imkansızdı: Gerçek ya da kurgu, bütün hayat aşk denen yalan çevresinde dönüyordu sanki. Üstelik tecrübe gösteriyordu ki, bu zıkkım, mutluluktan ziyade bir felaket müjdecisiydi. Peki neden herkes onun peşindeydi? Ya da öyle miydi hakikaten?

-Bakışları onun arkasından takılı kalan İrfan Bey’in suratında merhamet, hayranlık ve aptallık karışımı bir ifade vardı. İşte artık siz de aşkın ne olduğunu öğrendiniz.

-Yetişkinlerin çoğunun benimle tanıştıktan hemen sonra içine düştüğü tefekkür haline bürünmüştü. Anlamaya çalışıyordu. Çok gelişmiş bir çocuk mu, az gelişmiş bir cüce mi yoksa sadece bir kabus muydum?

-“Bir baba olarak söyle evladına: Aşk var mıdır yok mudur, boş mudurdolu mudur; ne kokar, ne boktur?”

“Tanrı gibi düşün,” dedi babam, “İnanıyorsan var olup olmaması pek önemli değildir. Ayrıca en büyük inkarcının da en inançlının da içinde bir nebze kuşku vardır. Ve elbette ki, aşk da Tanrı da ölümsüzdür.”

-“Sevdiğin kişiye asla iyi geceler dilememelisin. Uykunun aranıza gireceğini düşündürürsün.”

-Gözü dönmüş bu ahmaklar sürüsünün Leonardo Da Vinci’yle aynı canlı türüne mensup olduğuna inanmak mümkün değildi.

-Anneme, yıkanma ile zımparalamanın birbirinden apayrı iki faaliyet olduğunu anlatmanın imkanı yoktur. … Artık tek başıma banyo yapabilecek yaşa geldiğimi söyleyip durmam pek bir işe yaramaz; kendi derimi yüzebilecek hijyenik olgunluğa eriştiğime kani olmadan böyle bir şeye razı gelmesi mümkün değildir.

-Bir an önce bir karara varmalıydım. Kibirli bir alçak mı olacaktım, konformist bir alçak mı? Siz de düşünürseniz, seçme özgürlüğü zannettiğiniz şeyin ekseriyetle ölümlerden ölüm beğenmek olduğunu fark edeceksiniz.

-Belki İsviçre’de yaşayan bir aksiyon kahramanı olsaydım emniyet şeridinden basıp gidebilirdim ancak güzel memleketimizde, vatandaşlarımızın her biri soğuk füzyonu gerçekleştirmek, kansere çare bulmak, La Sagrada Familia’ya son halini verecek mimari projeyi tamamlamak gibi meseleleri bir an önce halletmek için öyle büyük bir telaş içindedir ki, kimsenin yollarda böyle lakayt boşluklar bırakmaya ne zamanı vardır ne tahammülü.

-Bütün aşklar küllenir, bütün babalar ölür, bütün hikayeler biter. Birinin yıkıntıların nöbetini tutması gerekir; işte o yüzden, biri hariç, bütün çocuklar büyür.

Gölgesini kaybeden insan, gölgenin kendisine dönüşür.

Ben Ne Düşünüyorum?

Sen nasıl bir şeysin Alper Kamu ya! Bir yandan bu çocuk düşman başına diye düşünürken bir yandan da öyle bir sevdim ki hala kitap bitti diye yas tutuyorum :( Konuya böyle zank diye başlamasaydım iyiydi tabii. Başa dönüyorum :D

Alper Kamu, hayatın içindeki her türlü pisliğin, aşk acısının, kıskançlığın, vicdan azabının, kısacası her türlü duygunun zirvede yaşandığı bir mahallede yaşıyor. Hatta kendi deyimine göre, karşı apartmanlarının yanında Bermuda Şeytan Üçgeni çocuk parkı gibi kalıyor :D Bütün bunların arasında 5 yaşının baharındaki, aslında “5 yaşında olmakla lanetlenen” Alper Kamu yaşıyor. Cinayet çözen, Stefan Zweig okuyan, klasik müzik dinleyen, psikolojik terimler ve daha bunun gibi birçok şey hakkında çokça şey bilen bir 5 yaşındaki çocuktan bahsediyoruz. Belki de gerçekten radyoaktif bir entelektüel tarafından ısırılmıştır kim bilir :D

Kitaba hakkında hiçbir fikrim olmayarak başlamıştım. Şu stresli sınav dönemimde o kadar iyi geldi ki anlatamam! Kahkahalarla okudum kitabı, ailem deli olduğumu düşünmeye başlamıştı :D Zaman zaman da derin hüzünlere, heyecanlara sürükledi beni. Her türlü duyguyu hissettim sayesinde. Alper Kamu’nun geçtiği ilk kitap olan Oğullar ve Rencide Ruhlar’ı da en kısa zamanda alıp okumak istiyorum. Sanırım artık bu çocuk olmadan yapamam :D 5 yaşında bir çocuğu o konuşmaları yaparken düşününce gülmeme engel olamıyorum. Çokça da argo içeriyor tabi, bu yüzden kitabın içine atlayıp o çocukları yetiştirenleri dövmek istedim zaman zaman.

Mahalleler arası savaşlar, anında gaza gelen çocuklar.. Örtülmeye çalışılan sırlar, küllenmeye mahkum bırakılmış aşklar.. Yani hayatın kendisi var bu kitapta. Hem de o kadar içten, o kadar okunası ki.. Özellikle de her şeyden yorulduğunuz, biraz olsun gülmeye ihtiyacınız olduğu bir zamanda okursanız aradığınızı bulacaksınız diye düşünüyorum.

Ben şimdiden özledim seni be bıcırık.. Kitap bitince baştan mı başlasam diye de düşünmedim değil. Neyse yorumumu ne kadar kısa kessem o kadar iyi. Her gördüğüme “sana spoiler veriym mi” diyip de “hayır” cevabını almaktan yoruldum zira :D

Puanlama:

-Kapak Tasarımı: 5/5 (%5)

Bence çok hoş bir kapağı vardı ben çok sevdim.

-İsim – Kitap Uyumu: 5/5 (%5)

Daha ne olsun ki :)

-Özgün Konu – Özgün Anlatım: 5/5 (%30)

Daha özgün olamazdı :D

-Yazarın Dili:  5/5 (%30)

Yazarın diline bayıldım. En kısa zamanda diğer tüm kitaplarını da alıp okumak için sabırsızlanıyorum.

-Kitabın Dünyası: 5/5 (%30)

Kitap bana her türlü duyguyu yaşattı. Dünyadan kopup onca ses arasında bile okuyabildiğim, içine girebildiğim bir dünyaydı.

Kitabın Puanı:  5/ 5